ანას დღიური

"ჩვენი დროის სირთულე იმაში მდგომარეობს, რომ როგორც კი ჩნდება იდეალები, ახალი მშვენიერი იმედები, სასტიკი რეალობა ანადგურებს მათ. გასაკვირია, რომ მე მაინც შევინარჩუნე გარკვეული მოლოდინები, თუმცა ისინი აბსურდული და განუხორციელებელი მეჩვენება. მაგრამ მაინც გადავარჩინე ისინი ყველაფრისგან, რადგან მე ჯერ კიდევ მჯერა ადამიანური სიკეთის. მე არ შემიძლია ჩემი ცხოვრება ავაშენო უიმედობაზე, მწუხარებასა და ქაოსზე. ვხედავ, როგორ იქცევა სამყარო თანდათან უდაბნოდ და დაჟინებით მესმის მოახლოებული ჭექა-ქუხილი, რომელიც სიკვდილს მოაქვს, ვგრძნობ მილიონობით ადამიანის ტანჯვას და, მიუხედავად ამისა, როცა ცას ვუყურებ, ისევ ვივსები რწმენით, რომ სიკეთე გაიმარჯვებს, სისასტიკე გაქრება და სამყარო აღდგება. და სანამ არ დავთმობ ჩემს იდეალებს, შეიძლება მართლაც დადგეს დრო, როდესაც მათი განხორციელება შესაძლებელი იქნება!"

ასე წერდა ახალგაზრდა ანა ფრანკი თავის დღიურში 1944 წლის 15 ივლისს. რამდენიმე დღის შემდეგ კი, პოლიცია შეიჭრა იმ თავშესაფარში, სადაც ანა და მისი ოჯახი იმალებოდნენ...

ანა ფრანკის ისტორია განასახიერებს გენოციდის დროს დაღუპული ყველა ებრაელის ბიოგრაფიასაც და, იმავდროულად, რჩება მის საკუთარ ბედისწერადაც. არსებობის ორი უაზრო წელიწადი, რომელსაც მრავალი სტანდარტით სიცოცხლე საერთოდ არ შეიძლება ეწოდოს - მუდმივი შიში იმისა, რომ ოჯახს ოპივიან, უიმედობისა და სიტუაციის ტრაგედიის განცდა, პატიმრობის სიმძიმე - ეს ის პირობებია, რომლებშიც ხდებოდა 13 წლის მგრძნობიარე და მოაზროვნე გოგონას ფიზიკური ზრდა და პიროვნული ჩამოყალიბება.

ზურაბ ნანობაშვილის დადგმა „ანას დღიური" ემყარება ამერიკელი დრამატურგების ფ. გუდრიჩისა და ა. ჰაკეტის პიესას, რომელიც დაფუძნებულია ანა ფრანკის რეალურ დღიურზე.

საკონცენტრაციო ბანაკის შემდეგ ოტო ფრანკი - ანას მამა - ისევ სხვენში ბრუნდება, სადაც რამდენიმე წლის წინ მან თავისი ცხოვრების ყველაზე ბედნიერი და ყველაზე საშინელი მომენტები განიცადა. ის აღმოაჩენს უმცროსი ქალიშვილის დღიურს და მოგონებებს გადაჰყავს იგი იმ დროში, როდესაც ჯერ კიდევ იწყებდა თავშესაფარში ცხოვრებას...